طراحی ویلا یک طبقه

درخواست برای ویلای یک طبقه، مربوط به قشر خاص و یا سن خاصی نیست زیرا برای هر فردی علی رغم سن یا توانایی هایش، مناسب است. پلان ویلای یک طبقه جز پر طرفدارترین پلان های معماری است.

به دلیل ماهیت ویلا که یک بنای مستقل است.، در طراحی ویلا موضوع اشرافیت، نگران کننده نیست و ارتفاع کم تا حد یک طبقه، هیچ مشکلی را از لحاظ تجاوز به حریم خصوصی ایجاد نمی کند. یک ویلای یک طبقه در عین سادگی، گزینه های جذابی را برای فضاهای داخلی فراهم می آورد و تمام آن چیزی که در یک منزل مسکونی مورد نیاز است را در خود جای می دهد، بدون اینکه نیازی به بالا و پایین رفتن از پله‌ها باشد.

ویژگی‌های ویلای یک طبقه:

-وجود خطوط افقی در نما. طراحی ویلا یک طبقه خواه ناخواه منجر به کشیدگی حجم و نما می شود. کوتاه و عریض بودن و وجود خط آسمان طولانی، مشخصه اصلی بناهای یک طبقه است.

 -سیرکولاسیون هم سطح در فضاهای داخلی. به دلیل عدم وجود راه پله، ارتباط بخش های مختلف صرفا در یک سطح شکل می گیرد و همین باعث ایجاد راهروها و هال های ارتباطی بیشتری می شود.

-اشغال سطح بیشتری از زمین. از آنجاییکه در طراحی ویلای یک طبقه، تمام فضاهای مورد نیاز باید در یک طبقه ایجاد شوند، پس مساحت بیشتریمورد نیاز است.

-محدودیت نورگیری. در بناهای یک طبقه امکان قراگیری فضاها روی یکدیگر وجود ندارد. بنابراین بعضی فضاها به ناچار در پشت فضاهای دیگر قرار گرفته و از نور بی واسطه و بهینه محروم می شوند. گرچه این محدودیت برای ویلاها کمتر چالش برانگیز است زیرا در هر چهار طرف بنای ویلا، امکان تعبیه پنجره وجود دارد.

-امنیت بیشتر. این امنیت هم به لحاظ بازی کودکان است، چون وجود پله ها خود در این خصوص خطر آفرین است، و هم به لحاظ راحتی تردد و انجام فعالیت های روزانه برای سالمندان و افراد دارای ناتوانی جسمی، می باشد. از بعد دیگر در مواقع اضطراری مانند زلزله یا آتشسوزی، تخلیه افراد و اطفا حریق امن تر صورت می گیرد.

-هزینه پایین تر طراحی و اجرای سازه و سیستم های تاسیساتی. وجود یک طبقه اضافی بار قابل ملاحظه ای را به اجزای سازه تحمیل می کند و همچنین انجام لوله کشی های مربوط به تاسیسات گرمایشی، سرمایشی و آبرسانی و فاضلاب، در یک تراز، راحت تر و با هزینه کمتری انجام می شود.

-اتلاف حرارتی و مصرف انرژی کمتر. از آنجاییکه ویلاهای یک طبقه دارای نسبت کم پوسته پیرامونی به مساحت کل بنا هستند، تبادل حرارتی کمتری با محیط پیرامونی دارند و از لحاظ زیست محیطی پایدارتر می باشند.

راهکارهایی برای طراحی بهینه ویلاهای یک طبقه:

-همجواری فضاها از لحاظ عملکردی. از آنجاییکه ارتباطات فضاها فقط در سطح افقی شکل می گیرد، همجواری فضاهایی که از لحاظ عملکردی مکمل یکدیگرند، بسیار مهم است. بدین نحو از وجود راهروهای طولانی اجتناب می شود و حوزه های فعالیتی و عملکردی مجزا و مشخصی شکل می گیرند. به عنوان مثال، اتاق خوابها، حمامهاو اتاق رختشویی باید در کنار هم شکل گیرند و در فضایی مجزا از فضاهای عمومی مانند آشپزخانه، نشیمن و غذاخوری باشند.

-افزایش ارتفاع فیزیکی و بصری ویلا. با کمی افزایش در ارتفاع سقف ها، در داخل، فضاهای دلبازتری خلق می شود. با استفاده از بامهای شیروانی، ارتفاع ویلا بیشتر به نظر می رسد. همچنین فضاهای زیر شیروانی می توانند با دسترسی محدود، به عنوان انبار نیز استفاده شوند. استفاده از پنجره های با فرم عمودی و یا الحاق سطوح پوسته ای سبک برای افزایش ارتفاع نما، حالت کوتاهی ویلا، تعدیل می شود.

-نماسازی جذاب. یک طبقه بودن این گونه ویلاها نباید مانع نماسازی های جذاب شود، با تنوع دادن به اندازه پنجره ها و حالت های مختلف بام، همچنین با ایجاد تو رفتگی ها و پیشامدگی هایی در سطوح نما، طراحی ویلا دارای کیفیات جذاب تری می شود.

-خلق فضاهای متنوع در داخل. یکی از راههای ایجاد تنوع در فضاهای داخلی که همگی در یک تراز هستند، تغییر ارتفاع سقف و ایجاد سقف کاذب های متفاوت می باشد. پایین آوردن سقف در بخشی از فضای نشیمن، مکان دنجی را ایجاد می کند و از یکنواختی فضا می کاهد.

 -استفاده از دکوراسیون و تزیینات داخلی. گرچه استفاده از تزیینات مسئله ای است که به سبک و سیاق کلی طراحی ویلا و سلیقه های شخصی مرتبط است. اما وجود دکوراسیون های طراحی شده به تعریف فضاهای مختلف کمک می کند و بخش بندی های متمایز، هویت فضاهای داخلی را تقویت می کنند.

-ایجاد اختلاف سطح های اندک. ایجاد اختلاف در کفها به تنوع فضاهای داخلی کمک می کند. این امر به خصوص در مورد طراحی ویلاهای یک طبقه اهمیت زیادی دارد. لازم نیست که این اختلاف تراز ها در حد زیادی باشد، می تواند فقط در حد دو یا سه پله بسیار کوتاه شکل گیرد. این اختلاف ارتفاع اندک، نیازی به تمهیدات سازه ای ندارد و فقط می تواند با مصالح پرکننده اجرا شود. می توان کلا یک بخش از بنا، مانند فضاهای خواب را مقداری پایین تر اجرا کرد و محفوظیت بصری و فضایی به وجود آورد.

-تعریف فضای اصلی عمومی در مرکز. معمولا فضای نشیمن به عنوان نقطه کانونی در نظر گرفته می شود و دیگر فضاهای خصوصی یا عمومی، حول آن و یا در دو سمت مقابل آن شکل می گیرند. بدین طریق علاوه بر دسترسی آسان به فضاهای مختلف، تداخل فضایی و عملکردی بین کاربریهای غیر همگون رخ نمی دهد.